Kırmızı Ayakkabılar Şiiri - Yorumlar

Kırmızı ayakkabılar beni bugün bile çok ilgilendiriyor. Hele rugan olursa. Bir de üzerinde fiyonkları varsa. Bağcıklı da olabilir.Yani her türlü kırmızı ayakkabı alınır, giyilir, vitrinlerde seyredilir. Kabulümdür. Bana iddiayı, liderliği ve estetiği hatırlatıyor. Her zaman fit olmayı.
Şimdi gelelim kırmızının mazisine: Annem, ben ilk okula giderken nedense bana yerlere kadar siyah önlük diktirirdi hep. Ben okula gitmek için, her gün bir rahibe muhafazakarlığında yola çıkar, sağa sola bakmadan baston gibi yürürdüm.Öyle yürümemi isterdi çünkü. Kimseyle konuşma, yabancıların yanına gitme derdi. Kurulu bir saat gibi çalışırdı bu düzen.. Ta ki bana, o baştan çıkarıcı kırmızı bereyi örene kadar. Anneciğim, kırmızı renkli bir berenin çocuğunu bu denli değiştireceğini bilse örer miydi hiç? O bereyi bir gördüm, her şey değişti. O parlak kırmızıya bir takıldım ki sormayın gitsin. Sabahları ilk işim, saçlarımı bereye uygun bir şekilde taramak ve süslenmek olmaya başlamıştı. Okul önlüğümün uzun eteklerini, evin köşesini döner dönmez yukarı doğru kıvırıyor, artık salına salına yürüyordum. Bana bir şeyler olmuştu. Bence beni kışkırtan şey kırmızıydı. Bunu birkaç yıl sonra ilk kırmızı ayakkabılarımı giydiğim zaman anlamıştım. Keramet berede veya ayakkabıda değildi. Kırmızıdaydı. Ama daha sonra kırmızıya olan tutkum, nedense ayakkabıda noktalandı ve sabitlendi. Bayramlıklarım için çarşıya çıkıldığında, annemin kırmızı ayakkabı alması için içimden dua ediyor, giysilerimi bile ona göre seçiyordum artık. Benden 20 yaş büyük komşu çocuklarına aşık oluyor, düşlerde dolaşıyordum. Onlar bunu hiç bilmiyorlardı.Hiç bir zaman da öğrenemediler. Kırmızı güller topluyor, bol bol aşk senaryoları yazıyor, sonra o senaryoları ilgili yerlere postalıyor, aylarca cevap bekliyordum. Beni keşfedemediler diye önce kendime, sonra da onlara çok kızıyordum.Bir müddet içime kapanıyor, yıkılan hayallerimi tamir ediyordum. Ve derhal yeniden, yeniden ayağa kalkıyordum.

Neden ve niçin yıkılırdım? Neden gizemli bir hüzün dolardı içime.Şimdi hatırlamıyorum bile. Tek hatırladığım şey; kırmızı ayakkabılarla, kırmızıyla olan tutkulu beraberliğim ve bu beraberliğin beni olumlu yönde nasıl değiştirdiği. Bence yaratıcılığın ve gördüğüm yanlışlara inatla karşı koymanın rengidir kırmızı. Tutkuyla sevmenin, sadakatin rengidir kırmızı. Saçlarıma beyazlar dolsa bile, ben her zaman benim kanımı ateşleyen bu rengi çok seveceğim.Yaşlanınca kırmızı ayakkabı giyemeyebilirim diye düşünüyorum bazen. Ama yine de bana alınacak, beni sevindirecek en güzel hediye; içinde mutlaka kırmızının var olduğu pofuduk bir terlik veya al kırmızı, bayrağımın renginde bir şal da olabilir diyorum. Hani saçları bembeyaz olmuş, yüzü kırış kırış, gözleri sık sık uzaklara dalıp giden pamuk nineler vardır ya, benim babaannem gibi mesela; küçülmüş, eğrilmiş, yaz kış üşüyen bedenini bir şal ile örterler.İşte ben de öyle biri olurum belki.Kimbilir! Yaz, kış kırmızı bir şala sımsıkı sarınırım. Sığınırım... Ölene kadar omuzlarımda bir bayrak gibi dalgalanır, büyük bir gururla...Kim bilir!