Kırmızı Şiiri - Aşıti Uzun 2

parmaklarımla gösterdiğim yer benim değil
senin de
onun da
şapkamda güvercinler büyüyor
bilincimi kırmızıya boyuyorum
ve çıkıyorum dışarı
kayıp bir kıtada tanrısız dinlere bağışlıyorum
avuçlarımı
dağlı kadınların alnına evlatlarının resmini çiziyorum
ve gözlerine mevsimler yerleştiriyorum
kılcal sevdalarını dinliyorum
buğday bereketini serpiyorum ayaklarına
bir ölüyü usulca taşıyorum
soğuk bir ölüyü
taşıdıkça büyüyorum
gözlerimden taşıyorum
taştıkça bir tanesine sığıyorum gibi
bir de pirinç tanesine
bildiğim tüm duaların yazıldığı
yaşlıca bir bilge tarafından

mezarını çok önceden kazmışlardı
nerede olduğunu hatırlamıyorum
bu ölünün soğuk ölünün kış ölü
ölü kışları doğuruyorum
heybeme atıyorum
oluma devam ediyorum
damarlarını dinliyorum her aşkın aşığın
kanın gözyaşı olduğuna kanaat getiriyorum
kanıyorum
mezarım nerede hatırlamıyorum