Kırmız entari Şiiri - Vahit Kemal Kısa

Bacakları titrer adamın,
Beyni geçit vermez,
Tünellerinde kaybettiği cesaretini arar yüreğinin
Rutubet tutmuş dehlizlerinde
Gitme demek, kal demek en zor cümlelerdir onun için.
Gururdan bahsetmek imkansız,
İmkansızı başarmak manasızdır...
Yanlızlığına inat,mutluluk oyunları yazar yüreği
O hep başrolda oynar
İsyan etmez hiç.
Çünkü bilir her isyan bir darbe getirir
Bir darbeye daha gücü yetmez
Neşter görmüş yüreği duruverir...
Bacakları titremez kadının
Aldırmaz geride bıraktığı harabeye
Çekip gitmek için yanından
Son bir kez bakar acıyarak adama
Canına tak etmiştir yokluk
Geç de olsa anlamıştır
Saadetin sefaletten kurtulmak olduğunu
Valizi boş
Gözleri dolu doludur
Yeri olmasada gidecek
Lokması olmasada yiyecek, kurtulacaktır
Gazete kağıdı, perdeli camlardan
Taş basalı yüreğine yıllar geçmiştir aradan
Kaçtığı günden bu yana hiç görmemiştir anasını
Bir iş bulmayı düşünür
Birde anasını.
Af dilemek için geç de olsa
Anadır vazgeçemez diye düşünür...
Başı öndedir adamın
Hesap günündeymişcesine gözünün önünden geçer yaşam
Gazete kağıtlı perdeler gibi
Hep çalışmış,hiç kazanamamıştır
Kırmızı bir entari parası
Oysa her arefe akşamı
Saatlerce arşınlamıştır
Kentin çöplerini
Satacak daha çok kağıt bulamamıştır
Bu yüzdendir bayram namazlarını uzun kılışı
Bu yüzdendir her bayram allaha yakarışı
Anlam verir de kadının gidişine
Hak veremez bir türlü
Ceketini kapar kirli elleri
Fırlar karanlığına gerçeğinin
Allahısmarladık bile demeden
Asılır dört tekerleğe
Yemin etmiştir
Ne kadar gazete varsa duvar diplerinde
Toplayacaktır köhne umutları gibi
Saate,
Trafik ışılarına,
Hamam böceklerine,
Aldırmadan
Bir bir gezecektir sokakları
Sonra gün doğar doğmaz
Toptancı Niğdeli Ademde alacaktır soluğu
Bir entari parası
Bir umut parçası
Koşacaktır yanına
Belki gönlünü
Belkide
Kırılan gurunu isteyecektir kadından
Gitme diyecektir...
Yüreğine saplanan acı
Yüzünden okunur
Sabahın yedisinde
Yığılırken
Umut sitesinin çöpüne
Bir tek kediler vardır yanında
Ekmek teknesi
Son durağı olur
Avcunda
Yarım bir izmarit
Cebinde imamesiz bir tespih
Herkes uyanırken
O uzanıverir sessiz sedasız yere
Uykusuna sonsuzluğun
Çöpçüler bulur kaskatı bedenini
Kimlik çıkmaz cebinden
Çıksada bir şey fark etmez zaten
Haber verilecek tek bir yakını
Kalmamıştır dünyada
Kadın çoktan çekip gitmiştir
Başka bir konduya
Savcı gelene kadar
Bir parça gazete örterler üzerine
Kimsesizler mezarlığına
Defnederler kağıtçı İdrisi
Geleni gideni olmaz pek
Bir tek kadın gelir
Bayram sabahları
Üzerinde kırmızı enterasi...