Kırmahalle Destanı Şiiri - Hasan Özünal

Bir masal kadar hayal
Bir hikâye kadar güzel
Bir hayat kadar gerçekti
Kırmahalle geçmişi ile bir efsane
İnsanları ile bir darbı meseldi.

Karamana Kırmahalle yön verir
Karamanın kalbi Kırmahalle’de atardı.
Hayat çeşmelerinden akar
Hayata veda eden dört kolluda gider
Kırmahalleden öte yanda yatardı.

Hafızı evliya,
Sarhoşu felsefeci
Berduşu elganem,
Ağası selek,
Yaşlısı Osmanlı,
Genci gözüpek,
Esnafı ahi,
Memuru molla,
En cahili profesör kadardı.

Sokakları temiz,
İnsanı görgülü
Evleri birer köşk
İnsanlarındaki yürek
Dağlar kadardı.

Bir Karaman var ise
O Karaman’da
Bir Karaman da Kırmahalle vardı.

Sıra geceleri bir okul
Köşe başı sohbetleri bir akademi
Çeşme başları bir enstitü
Harman yerleri birer fabrika idi.

Kapılardan helal girer
Sofralardan bereket taşar
Bacalardan mutluluk tüter,
Komşuda pişen komşu sofrasına düşerdi.

Bir kişide var olan herkeste var,
Dertler ortak,
Lokmalar önce ihtiyaç sahibinin
Düğünler tüm mahallenin
Cenazeler her evindi.

Girmek için üç pasaport
Gezmek için beş vize gerekse de
Bir girip güzelliği gördükçe
Çıkmak istemezdi hiç kimse.

Polis yolunu bilmez
Uğursuz kapısından girmez
Hırsız semtinden geçmez
Kudümsüz çeşmesinden su içmez
Kimse kimseye kem söz etmezdi.

Tatarı, Arabı, Yörüğü, Türkmeni
Yerlisi, Macuru, manavı hiç adam seçmez
Saygıda kimse bir kusur etmez,
Kimse kimsenin
Önünden bile geçmezdi.

Kahvesi kültürevi
Bakkalı hipermarket
Berberi usturuplu
Terzisi eğri büğrü kesmezdi.

Yaşlısı hayal eder şimdi,
Genci her dinleyişte ah eder.
Kırmahalle, Kırmahalle idi amma;
Şehirleştikçe
Kırmahalle yok olup gider…

Karaman - 2016