Kirli Yaşam Şiiri - Necati Öztürk

Bu küstahlık ne baş kaldırır durursun körükörüne
Yaşıyorum der gibisin adım adım yaklaştıkça şirk çemberine
Bir yar kenarı ki sonu uçurum,kapıldınmı nefsine sürükler dibine
Bir elki ansızın yoklarsa bedenini feryadın dalgalanır perde perde..

Sende gez dolaş bir yol,her yolun bir sonu var
Son olan yolun yolculuğunda gülmekte var ağlamakta var
Bir kış misali titrer bedenin ürperir ruhun birşeyler arar
Daralan bedenin çarpan sinesinde ağlamak neye yarar...

Eyvah! ola ki ruh bedeninde,bedende dünyada nefsu delalet
Toprağın kucağında bir beden toprak olmaya namzet
Issız derinliklerde kurtuluş için çırpınmak nafile gayret
Yaşarken lükse özenen adam,sefahatın karşılığı olurmu merhamet...

Ömür ki bir yaprak misali yavaş yavaş tükenir
Kimine kurtuluş muştusu kimine ateşten gömlektir
Tükenen ömrün her nefesi sahibine külfettir
Kimi rahmete vesile, kimi de hasat ekinidir...

1990