Altı Mart akşamıydı,
Ankara Metrosunda;
Bir şairin kafası biraz çakırdı.
Ve aynı zamanda
Ve aynı vagonda
Ve kontrplak zulasında,
Bir çocuk yatmaktaydı.
İçimi ezer delice bir cesaret
görünmez bir el kilitler kapılarımı,
miskinliğimden değil bu minnet
çaresizim seni sevdiğimi söyleyemem.
Dilsizim.
Devamını Oku
görünmez bir el kilitler kapılarımı,
miskinliğimden değil bu minnet
çaresizim seni sevdiğimi söyleyemem.
Dilsizim.
bu çocuklar da bizim..
ama hangibirine yetişeceğimizi şaşırıyoruz..
çocuklarımız sokaklara yakışmıyor :(
severek,ama hüzünle okudum...
tebrikler can...ve tam puan...
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta