Kirli Ve Kırılgan Çocuk

Altı Mart akşamıydı,
Ankara Metrosunda;
Bir şairin kafası biraz çakırdı.
Ve aynı zamanda
Ve aynı vagonda
Ve kontrplak zulasında,
Bir çocuk yatmaktaydı.
Çocuk kirli ve kırılgandı,
Kirli ve kırılgan çocuk,
Her şeyden ve herkesten habersiz uyumaktaydı.
Ve oradakiler,
Kirli ve kırılgan çocuğa,
Şaşkın ve tuhaf bakmaktaydı.
Çünkü kirlilerin yani öylelerin,
Orada oturması bile yasaktı.

Hareket ettiğinde tren,
Çocuktan bihaberdi götüren.

Minik elleri başının altındaydı.
Ve biçare bir beden,
Öylece uyuklamaktaydı.
Meraklı gözler hâlâ şaşkın,
Belki de hiçbir ressamın
Çizmek istemeyeceği bu tabloya,
Hâlâ bakmaktaydı.

Aynı zamanda şair;
Kırçıl sakallı bir başka şairin,
Kitabını okumaktaydı.
Aslında okur gibi yapmaktaydı.
Çünkü aklı o çocuktaydı.
Minik ve kirli elleri çocuğun,
Terk ederken ağır ve terli alnını...
Kalktı yerinden şair,
Duramadı.
Başa bela yüreği,
Yüreğe isyan gözleri,
Buna engel olamadı.
Çöktü ve dokundu yavaşça,
Minik ve kirli bedene...
Hemen uyandı çocuk,
Ve ürkek
Ve korkak baktı çevresine.

Şair:
“ne haber dedi
bu ne hal böyle
karnın açtır senin
hadi doğruyu söyle”

“Karnım aç Amca”
Dayanamadı şair bu bitkin sesi duyunca.
Cebinde yedi buçuk milyonu vardı.
Hatırladı evdeki iki çocuğunu
Ve verdi parasının iki buçuğunu.
Kirli parmakların o an için hakkı oydu.
Otururken yerine şair,
Sevecen bir ses duydu.
“al yavrum şu ekmeği ye”
Yaşlı bir teyze iki somundan birini
çocuğun kucağına usulca koydu.

Üç beş kuruş daha verdi ötekiler...
Çocuk masumdu,
Çocuk suskundu
Ve öylece bakıyordu en beyaz yerinden
Şaşkınlık belli oluyordu gözlerinden.

Kapıya yanaşırken Şair,
Çocuğun durdu yanında.
Eğildi kulağına ve sordu.
“gece nerede kalacaksın”
“terminalde Amca”
Yüreği yeniden buruldu.
Yüreğe isyan gözleri dalmışken
Kirli ve kırılgan bedene,
Şairin şu sözleri duyuldu.
“kaldırımda görsek seni
yanından geçiyoruz
ve dönüp bakmıyoruz bile.
İçimizde görünce de böyle
iç çekip kendimizden geçiyoruz.
aslında günlük bu yardımlar nafile.
utansın be yavrum utansın,
seni getirenler bu hale.”
Şaire bakarken vagondakiler,
Kapılar açıldı.
Ve bir mart akşamında.
Bir şairin kafası biraz çakırdı.

(06 Mart 2003 - Ankara Metrosu)