Kirli Savaşın Simitçi Çocuğuyum...

Ninniler söylerken annemle yanıbaşımızda küçüğümüz
Avluda ip atlamak için kardeşimin elinden tutup kaldırırken
Bir ip ve ucunu bağladığım avlu direği
Diğer ucu elinde kardeşimin
Sallandıkça üzerimden ipim takılırken papuçlarıma
Ülkem gibiydi papuçlarım,yarıyırtık ama üstüne bastığım toprak gibi,
Takılmaya dursun ipler, kahkahalar koparıyordu kardeşim.
Kirli ve uzun saçlarımı düzeltirken terli ellerimle
Bir daha zıplamak
Bir daha
Ama bu sefer papuçlarım takılmamıştı iplere
Gülmemişti kardesim bana
Çünkü artık çıplaktı ayaklarım,yok gibiydi basacağım toprak
Artık ne avlunun tozu kaçacaktı ayaklarıma
Nede takılacaktı yarı yırtık ayağımdakiler
Çokça gülüştük çocuk tadında
Çokça şey paylaştık koca sekiz yıl,
Çığlık çığlığaydık
Kahkahalarımız çarptıkça duvarlara
Bir ilkokul bahçesine dönüşüyordu avlumuz
Önce dış kapımız çalındı belkide çalınan ömrümüz,
İkimiz koştuk
Ben ve kardeşim
Yetişemeden kapıya ikimiz
Düşüvermişti üstümüze kapı
Uyandığımda kolum yanıyordu
Tutarken kanayan bileğimi
Yanıyordu evimizin avlusu
Tıpkı kolum gibi yani kanayan her yanım gibi
Çığlığıma koşan ne annem ne de babam
Kardeşimse yanıbaşımda öylece yatıyordu
Tutup kaldırmak isterken kolundan
Kala kalmıştı elimde kopmuş kolu
Şimdi baktıkça hastanenin boş koridorlarında
Kulaklarımda kardeşimin kahkaha sesleri
Sarılı kolumda pansuman ipi
Bir ucu tentürdiyot kokusunda
Bir ucu kanayan yerimde sarılı

Öylece sallanıyor sallanıyor ve sallıyordum.
Duydum ki babam direnişçi imiş
Annemde öyle
Bizlerde direnişçinin çocukları
Bildiğim tek şey vardı aslında
Annem simit yapardı
Babam ise satardı

Direndikleri tek şey simitlerin ateşte yanmaması idi
Çünkü çocuklar yanmış simit sevmezlerdi
Belki çocuklar haklıydı
Ama ben yanmış direnişçi annemi, babamı ve kardeşimi sevmeye direneceğim.
Sahi bizim Irak'taki bütün simitçiller direnişçi miydi?