Kirli Kahve Falı Şiiri - Mustafa Turay

Sana açtığım kahve falından
kara bir deniz çıktı,
telvemden kirli bir adam çıktı
Yaralarım arasında bağlanan
en büyük kabuktun

Biz çocuktuk masumduk
Masumiyetimizi çalanlar utansın
usul usul damarlarımıza karışan
kirli kan utansın, sen değil
seni örten kara tülbentler utansın

Saçların mertebemdi bu aşk savaşında
Baktığım menzilde kırık ellerimdi yanan
Peki, ne kaldı aşk denklemimizden artan
Gözlerimi sakladığın bu hücre de
gözyaşlarım rutubetlidir, üşütme

Kalbini karartan kâinat utansın,
tabiat utansın hatta oturup
melekler ağlasın!