Kirli Beyazlar İçinde Belli Belirsiz

ben kendime yetiyordum önceleri,
çocuktum, bir su kenarı gibiydim
sessiz ve sakin.

sonra bir şey oldu:
büyüdüm!
kin kattılar hamuruma,
gürültü kattılar,
eski halimi özlemek oldu bir tarafım.

kimse olamadım ben kimseye
hep kendi dağımın eteğine döktüm taşlarımı
biri çıkar gelir diye bekledim
bu beklemek senelerimi aldı

öfkeli bir kalabalık gibi
saldırdım sonra uzayıp giden senelere
yaralandım saatlerin keskin geçişleriyle
çok kan kaybettim
uykusuz kaldım
ama yine durduramadım büyümeyi
bir duman gibi yükseldi
ve sardı etrafımızı

durgun sularımıza bir geyik gibi indi önce,
kimse anlamadı ne olduğunu.
suyumuzu yordu sonra,
çaldı çocukluk denen mücevherimizi.

sonra çocukluğumuz,
bir avuntu gibi sıkıştı kaldı avuçlarımızda.
belli belirsiz yaşıyoruz bu yüzden,
kirli beyazlar içinde.
azalan bir şey oldu ömrümüz
evet, ömrümüz
biz büyüdükçe hurdaya dönen o muhteşem fikir!