KİRLETME
Başkasından büyük görmez,insan olan kendini,
Halk edilen bu ademin,kimyasını kirletme.
Kabaran hırs arzusuyla,yıkamasın bendini,
Ahlak denen bu onurun,hayasını kirletme.
Haydi o nefsin uyandır,vakti etme avare,
Bilmem neden telaştasın,uğraşın neye göre.
Örsündeki o güç kuvvet,şekil verir demire,
Özündeki bu gevherin,cilasını kirletme.
Çok Firavun hükmeyledi,içi boş dünyasına,
Bir sineye gücü yetmez,düştü nefs belasına.
Bu hikmete gücün yetmez,nazar eyle aynasına,
Elvan,elvan bu renklerin,boyasını kirletme.
Sevgi üstüne kurulmuş,insanlığın temeli,
Dileğimdir güzel olsun,bütün nâs’sın ameli.
Bunu bilmez kul beşere,bilmemki ne demeli,
Cehâletle has kulların,dünysını kirletme.
Özümüz kurana bağlı,tefekür bir görevdir,
Varlık yokluğunu bilsek,irem’i güzel evdir.
Tuncay’ım kullara değil,Özü Allaha sevdir,
Kalbindeki bu nur’un,ziyasını kirletme
Kayıt Tarihi : 1.2.2010 23:37:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
