Kırlangıçların Göçü Şiiri - Esra Algan

KIRLANGIÇLARIN GÖÇÜ

Kara bir toz bulutu misali
Çöktü şehrimin üzerine hüzün
Ne bir ses veriyor kaldırımlar
Ne de bir kıvılcım çakıyor gülüşün
Güneşe pusu mu kurdu düşler
Bir ışıltı göstermiyor artık yüzün

Bir yanım kal diyor sus!
Bekle ve sabret!
Göm düşlerini karanlığa
Bir yanım kalk diyor haykır!
Oysa bilmiyorlar...
İçimde binbir kanatlı kırlangıçlar göç ediyor
Atlas renkli yarınlarıma...

Soldu mu doğanın rengi
Neyin nesidir bu kasvet
Savrukluğuma çarpan rüzgarlar,
Bir selam getirmiyor artık...
Ruhumu çalkalayan dalgalar,
Yön vermiyor çıtası kırılmış yelkenlime

Yağmurlar gri yağıyor şafaklarıma
Suskunluğum huzur vermiyor artık...
Oysa çocukken huzur verirdi
Toprak kokulu sarhoş yağmurlar
Sıcak battaniyeye sarardım umutlarımı
Ekmek arasıydı hayallerim
Küçük ve yalın...

Küçük bir vefasızlık ya da kalp kırıklığı
Nasıl da koparıp atıyor bir anda hayattan
Her defasında nasıl da kanıyorum
Aldatacağını bile bile masum bir gülüşe

Artık ne zaman huzur arasam
Yüreğim bir çocuğun yüreğine sığınmakta
Ne zaman susmaya çalışsam
Beynimde çığlıklar çağıldamakta

Ölüme ölesiye sevdalı
Yaşama bunca aşık olabilir mi insan?
Her gün ölüme açıp kapısını
Her gün aşkla yaşar mı hayatı...

Oysa bilmiyorlar...
İçimde binbir kanatlı kırlangıçlar
Bilinmez yarınlara göç ediyor
Hayaller bitiyor...
Aşklar bitiyor...