Kırlangıç Ömrüm Şiiri - Meliha Kar

Sen, bulanık günlerin darağacına kurarken cümlelerini
Ben, arapsaçı bakışlarını ayıklardım yüzümden.
Kaçan puntların ardından
Gökçül düşlerimi sürerdim umudun yorgun yanağına
Kırlangıç düğünü seyrederdi şiirlerim...

Çocuk izlerimi düşürdüğüm günlerin hesabıydı kırlangıçlar.
Çamurdan çanağı için ne çok tükürük biriktirmişti kim bilir
Kırlangıca benzetirdim kendimi
Her darmaduman oluşumda yeniden çöplerdim tükürüğümü...

Nicedir
İçimde bir sızı, bir düğüm çözemediğim
Sahi! Kim düşürmüştü çanağını çatıdan?
Bir kırlangıcın sancısıydı aklımda dindiremediğim...

Ansızın
Yasa durmuş annelerin yüreği keserdi bam telimi, ağlardım.
Kiminin hay, kiminin vay düşerdi de payına
Gel-git hoşafı içerdi usum, hayıflanırdım.
Sonra annemin, yüzükoyun tükettiği yılların çetelesi tutardı bir elimi,
Bir elimde menekşeler
Zamanı alına, moruna boyardım…

Hadi git şimdi
Dertop edip çıkmazlarını damga pullu nedenlere
Git, çipil uykular doldur yüklemlerine...

Ben ufkumu dillendireyim yine, gümüş telli imgelere
Belki bir kırlangıç kaldırıp yüreğinden, gözlerimi yatırırdım
Sevincin gölgesine...

Kırlangıçlar göç ediyor
Kaldı umut başka mevsime…

Meliha KAR