Kırlangıç Şiiri - Emre Unal 2

Sonunda gerçekleşti gönlüme bir kırganlıç geldi Peki ya hazır mıyım
Ya yine olmazsa ya ağlarsa kırlangıç
Kırlangıç ağlarsa ölür
Tekrar hazır mısın ölmeye
Daha yeni dönmüşken hüzün şehrine

Peki ya uçmazsa kırlangıç
Kalbime yuva yaparsa
Şehri hüznü umuda boğarsa
Düşüncesi bile güzel
Ama onun kadar değil
O ay gibi kar beyazı
Ben gece gibi karanlık
O ay aydınlatır mı geceyi

Yoksa elimle kovsammı kırlangıçı
Gelmese mi hiç
Ne yuva yapsa ne de ağlasa
Beni boşlukta bıraksa
Yanlızlığımda kalsam
Ne umut ne hüzün olsa şehirde
Işıklar kapansa sessiz olsa her yer

Gece yarısı penceremden yüzüme çarpan rüzgar
Beni de alıp götürse
Seni alıp gönlüme getirdiği gibi
Niye sevdim ki seni
Fatihi değilken gönlünün
Neden feth ettin gönlümü
Baharını yaşarken ömrümün
Seni yazarak geçirdim günümü
Dikenine katlanırım gelirse gülüm
Tüm sıkıntıdan kurtarır o tebessümün
Ah acının tatlı tebessümü

Gökyüzüne bakıp bakıp seni görmek
Kar beyaz yüzlüm
Seni hissediyorum her nefesimde
Sensiz yağmurun kokusu Dolmaz yüreğime
Her şiir bana yazılmış Sanki
Her şiirde birlikte anılmışız

Bir kuş düşün uçmayı unutmuş
Bir ben düşün sevmeyi unutmuş
Bir ben düşün beni düşünmeyin
Seni yalnız düşlemek umutmuş

Aşk bağımlılık yaratır
Bağımlıyım sana affet beni
Sevdiğim ol da
İstersen yarim olma
Yalnız kaldığımda seni düşleyeyim
Ama düş ol gerçek olma
Sevgi gerçek değil ki bir düşten ibaret
Güzel çehren gülüşten ibaret
Ben uzun süredir böyle gülen biri görmedim
Ben sen gibi gülen biri görmedim
Yağmurun gölgesi altında
Sevdiğimi söyleyemez susarsam
Sen kalbi mi susar san
Ateş suyu görünce küle dönse de
Onsuz yüreği her daim yanar
Göz yaşımın damlası
Değse de ateş almış bedenime
Gece yarısı sokakta
Bin binalar arasında
Bir sen olucaksın sıkışan kalbimde
Göz yaşım terk etmek isterken gözlerimi
Gözlerine kavuşamayacaksa neyleyim gözleri
Çocuk olsam yeniden
Bir tek düşünce acısa içim
Bir tek koşunca çarpsa kalbim
Seni görünce değil

Bu gün bi farklı doğdu Şehr-i Hüzün
Yüzüme doğmadı o gül yüzün
Düşünceler düşler önüne geçtikçe
Artar hüzün ve keder
Umudunu yitirme baharı var güzün

Sevmek şimdi mi ayıp oldu
Doğduğundan beri sevmiyor mu insan oğlu
Sahirin kalemi elinde seviyor seni
İstersen romanına göm beni

Gecenin eşiğinde dökülüyor sözlerim
Penceremde yağmur gibi
Son bahar da yaprak
Şimdi gönül otobüsü kalıcak
İniyorum bu yolun adı son durak