Kırk Yıl Sonra17-Nasipmiş İşte, Toprak Ç ...

insan,!
yeter artık diyor feleğe
toprak beni çekiyor mu ne!
yorgun argın gittiğim yolun
neresindeyim…
insan kendiğinden kabulleniyor gidişatı
kendiliğinden, yavaş yavaş yanaşıyor limana
inmek için değil, binmek için kalkan ilk trene
biletim daha doğduğumda
tutuşturulmuş elime
belli nereden bineceğim, saat kaçta

uğurlamaya gelenler kim
kimi uğurluyorlar
umurumda değil, bana ne
kim bu el sallayanlar
sallanan mendil,
dökülen göz yaşları kimin için
benden şikayetçi olanlar
bayram edin

ne dargınım ne küs,
üç günlük dünyaya
heyecanla geldim,
rolümü oynadım
sahneden iniyorum
ne başarıp-başaramadığım
kaygısındayım
ne alkış
benden şikayetçi olmasınlar da
o bana yeter
vicdanım rahat, ne fark eder
sahneden indim, inmek üzereyim

hele Mehmet Ağabeyin gidivereceği
kimin aklına gelirdi
daha dün gibi
o benim hayatta ilk tanıdığım
beni beklemiş belli..
daha gelmesem, yaşardı belki..
ee artık sıra bize geldi..

baktım otuziki,
elsalladım “güle güle”
dur demedim halbuki..
Yalavaca dediler, “neredensiz”e
yer açtılar şoförmahallinde
binivermişim ekmek elimde
nasipmiş işte
gördüm sizleri