Kırk Yedi Şiiri - Büşra İlhan

Ben dünyaya henüz geldim derdi Aydın abi
Mutluluktan mı yoksa yaşamamışlığından mı hiç bilinmedi.
Kaç para verseler de satmazdı yalnızlığını
Yalnızlığı ayağı kırılmasına rağmen parasızlıktan atamadığı ince döşekli bazasıydı.
Karısı hiç olmamıştı ve
Kendi doğurmuştu sanki çocuklarını
Çocuklarından biri kız,diğeri oğlandı
Kızın adı Sevgiydi
Oğlanın adınıysa hiç dillendirmedi
Ben dünyaya henüz geldim diyip dururdu ha bire
Susardı sonra.
Kan ter içinde kalırcasına.
Susardı bilgece.
Bir çok sohbeti orta yerinde bırakırdı.
Ya sevmezdi dinlemeyi
Ya anlatılanları pek umursamazdı.
Oturup iki konuşalım desek
İçinden usulca o cümleyi mırıldanırdı.
Ben dünyaya henüz geldim...
Bitişi mi yoksa başlangıcı mı anlatmak isterdi hiç bilinmedi
Filozof muydu deli miydi hiç bilinmedi
İyi miydi kötü müydü
Mutlu muydu mutsuz muydu
Sağcı mıydı solcu muydu?
Hiç bilinmedi.
Hissettiğim tek şey,
Aydın abi aydınlık isterdi.
Ben Aydın abiye her baktığımda
Karanlık bir odada yanan bir mum görürdüm.
İçinde tuhaf bir huzursuzlukla kamçılayıp dururdu ışığı sürekli,
Bir rüzgar esse ufaktan
Mum sönerdi.
Ama öylesi koruyordu ki mumu
Sanırsın demirdendi.
Pek fazla gülmez
Hafifçe gülümserdi
Yana yakıla ağlamaz
Yüzü asık gezmezdi
Eleği duvarında hep asılı dururdu
Ve daha dün öldürmüştü sanki içindeki o kurdu
Aydın abi aydınlığı kovalardı
Ama bir yanıyla da ondan sanki kaçardı.
Dedelerinden kalma bir taş değirmende
Kendini öğütüp dururdu
Ve yalnız un ufak olunca kendini bulurdu
Bu zorbaca mücadele ona pek yaramadı
Mum dibine ışık vermedi ve bir daha da yanmadı
Merasim kalabalıktı.
Sahi bu kadar insan nasıl toplandı?
Aydın abi tüm bu insanları nereden tanırdı ?
Yoksa insanlar sadece merakından mı?
Neyse ne
Kulaklarımda hep o ses
Ben henüz dünyaya geldim.
Güle güle Aydın abi
Bugün sana hoşçakal demeye geldim.