Kırk yaş / Şiir Şiiri - Yakup Ferzan

Boş bir duvarın karşında,
Ahşap bir sandalyede,
anlamsızca oturmuş bekliyorum..

Ve ben Kırk yaşındayım

///

Bir yere Ait olmak Güzel bir duygu
kocaman olsanda Çocuklaşmak istersin Şefkat eli değsin istersin yüreğine.

Bir ihtimal, olurdu.. diye
Tüm ihtimalleri elemiştim
Ne çok şeylerden vazeçmişim meğerse

Anladım geç de olsa

Söylesene hayat,
Mutluluğu kime sattın,
beklemekle geçti ömrüm

Kime sattın gelmeyecek umutları mı
hangi mavi düşlere
pembe vaatlere Meze ettin hayallerimi

///

Ne uzaksa .Onu özlüyormuş insan
Neyi gözlerse onu arıyormuş
Neyi çok istersede onu beklermiş
sonsuz bir döngüde

Peki Kalbimdeki ağrı Sır mı
yoksa Sızımıydı

///

Kendimden bir kaç adım öteye gittim
oturdum bir taşın üstüne
seyre durdum kendimi

Peki ?
bu benmiydim
Ne olmuş bana böyle
Kırlaşmış saçlarım,
çizgiler dağılmış yüzümün her bir yerine.
bir kaç kırık dişimi saklayan
yarım bir gülüş yüzümde

Kaç İhanet, Kaç vurgun yemişim meğerse
Yalanlarda kaybolup Gitmiş Güvenim.

Ve Ben, Kırk Yaşındaydım..

///

Aklım, Peşine sürüklüyor kendimi
İlmek ilmek sökülüyorum kendimden

Yarım kalmış hayallerimin
şerefine uyuyorum
Etten kemikten Bir ben kalmışım Geriye

///

Kırk yaşım,
Sanma ki Gözlerinden ayrıldım

Sanma ki Ayrıldı kalbim yüreğinden
izinde bir nefes bıraktım geriye

Zaman ,ayrılır benliğimden
Yıldızlar yıkılır gökyüzünden düşlerime

Elalem , ne derlerle geçip gitmiş
Yarım bir Ömür

Hayatımı,
Uzaktan seyreden birine dönüşürüm

///

Artık,
Herşeyin Bittiği bir yerde
Akar benliğime fikirler,
zikre dönüşür hecelenmiş sözcükler

Yeni bir Ben, Doğuyordu Yeryüzüne.
Yeni bir Teslimiyetdeydi Ruhum
Ve ben kırk yaşındaydım