Kırk sene Şiiri - Kadir Orakçı

KIRK SENE

Bıktın gönül, artık yazmaktan bıktın
Kalemi yormakla geçti kırk senen
Bir şubat gününde gurbete çıktın;
Sılaya varmakla geçti kırk senen

Kara bahtın büküp attı bilekten
Hüsran çıktı tuttuğun her dilekten
Habersizdin cankurtaran yelekten
Denizle, ırmakla geçti kırk senen

Dağlara, taşlara, güne, geceye
Şiirler, destanlar yazdın niceye
Hayatın romandı, böldün heceye
Cümleler kurmakla geçti kırk senen

Ferhat adında bir deliye uydun
Başkasını, ne anladın, ne duydun
Sen kimin uğruna dağları oydun
Kazmayı vurmakla geçti kırk senen

Dostun sandın, her güleni yüzüne
Yaptı iyiliği, soktu gözüne
Bazen muhalefet etti sözüne
Sazını kırmakla geçti kırk senen

Kimi gün tükürdün, kimi gün yuttun
Gönül sen kendini böyle uyuttun
Sırtına kaç kurşun girdi unuttun
Yaranı sarmakla geçti kırk senen

Tükettin ömrünü hep azar azar
Gider misin şimdi çağırsa mezar
Kıymetî, bu yollar nereye uzar
Menzili sormakla geçti kırk senen

Kadir ORAKCI