Kırk ikindi yağmurları Şiiri - Kemal Polat

Ağıt gibiydi tüm şarkıları
Yüzleri hiç gülmemişti bin yıldır,
Aklara bürünmemiş, ak yüzler görememişlerdi,
Karalar içinde hüzün şarkıları söyleyerek beklemişler;
Bir yıl önceki gibi gelmeyen o kırk - ikindi yağmurları,
Bu seneye de göndermişti yıkıntılarını.

Boşunaydı onlarca, meltemli baharları beklemek,
Boşunaydı,"hele bir hasat mevsimi gelsin " demek.
Tüm buğdaylar ve de ötekiler kavuz kuruyacaktı,
Sanki gazaba gelmişti o bonkör bulutlar
Ne Nisan, ne de mayıs yağmurları yağacaktı.

Ne bir talih, ne de bir kader yoksunluğuydu bu
Oysa hiç dinmeyen hep o kırk - ikindi yağmurları
Yıllar geçse de unutulmayacak hep hatırlanacaktı;
İnsanın tabiatı bozmasının acı bir sonucu
Bu sene de açlığa, susuzluğa katlanılacaktı.

Tabiatın kuralı yaşamsal süreci varken,
Birileri yazıp çiziyordu hep zulmet kitabını
Sonra da sunuyordu, "işte kaderiniz buradadır" diye,
Hep egemenin kılıçları tepelerinde sallanıyor,
Onlarsa tutsaklığın korkusu içinde kıvranıyordu.

Ah bu insan! Nedense hep korkulardan aradı çareyi!
Anlasa, bir anlasaydılar korkunun çare olmadığını,
Aklın, en zor koşulların bile devası olduğunu,
Öyrenebilseydiler her zorun oyun bozanlık olduğunu
Zorlamakdan vazgeçmeyen, yol belleyen zorbalara
Zor kullanmanın geçerli son çare olduğunu.

KAVUZ: Yöre lehçesince " içi boş kabuk, buğdaysız kurumuş başak"