Kırk ikindi Yağmurları Şiiri - Ömer Yüce

KIRK
İKİNDİ
YAĞMURLARI

Dışarda,

gök gürültüsü,
kuş sesi

yağmur yüklü bulutlardan
cama vuruyor damlalar,

her bir damlasını
bir meleğin indirdiğine iman ettiğimiz

çocukluğumun eski

“kırk ikindi yağmurlarını”

hatırlatıyorlar.

...
Bu yağmurlar ki,

İlahi bir senfoni her ritmi
yorgun ruhları dinlendiren,

Nisanın sonunda başlayıp,
Haziranın on’una kadar

devam eden.
...
Bu mevsimde her canlı

güneşe hasret
sevgiye aç
rahmete muhtaçtır.

Mesela;

Bal yapma telaşında
çiçek çiçek dolaşan arı.

Yerde yuvasına yetişmeye
çalışan karınca.

Ağaç dalında tüylerini kabartmış,
her yağmur damlasıyla,

kanatlarını çırpıp çırpıp yıkanan
serçe kuşları.

Biraz uzakta,
gagalarını açıp gökyüzüne

meleğin elinden zemzem suyu

içer gibi dua ya dalan
kazlar ördekler...

Yerde ömrünü tamamlamış,

kokusunu yitirmiş,
renkleri solmuş

ayva,kiraz çiçekleri

gül kokusuna karışmış karanfiller,

akan suyun girdabında

mahşer yerine giden
insan sürüsü
gibiler.

...

Gül yaprağı üzerinden
kayıp giden yağmur damlası,

gökte uçan gurbet dolu yolların
hasret yükle kuşları

Ve

Onları,

Onlarla seyre dalan ben,

hepimiz bir bütünün parçalarıyız,

yazılmış alınlarımıza kaderimiz.

Farklı hepimizin içinde
kimseye

yanamadığımız dertlerimiz

ama

aynı yağmur damlasıyla
ıslanıyor kirpiklerimiz.

Tabiat ananın yorgun gözyaşları

onarıyor içimizdeki kırıkları,

her yağmur damlası rahmet olup yeşertiyor

içimizdeki umutları.

Öyüce