Kırk İki Yıl Ömrüm Şiiri - Zeki Günay

İnsana dost dedim, hatırımı bilmedi,
Dost elimi uzattım, samimi görmedi.
Hepsi sever göründü, lakin sevmedi,
Kırk iki yıl ömrüm, dost bulmaya yetmedi.

Kendi kurnaz olur, seni enayi bilir,
Ya mal ya paranın sıcaklığına gelir.
Dost şeytanla bir olur, nefise yenilir,
Kırk iki yıl ömrüm, dost bulmaya yetmedi.

Kimi dost göründü, arkamdan kuyu kazdı,
Hakim ile savcı, hakkımda yazı yazdı.
Menfaat parasız, her dostum diyen azdı,
Kırk iki yıl ömrüm, dost bulmaya yetmedi.

Dostum der sırt döner, kabadayı kesilir,
Susar sabredersin, selam sabah kesilir.
Çark devran dönderir, dost görünen kesilir,
Kırk iki yıl ömrüm, dost bulmaya yetmedi.

Kimi tesbih, silahı, dost kılmış kendine,
Azrail geliyor, bak yüzünün rengine.
Dost olmak kolay mı, davul dengi dengine,
Kırk iki yıl ömrüm, dost bulmaya yetmedi.

Kimi silah çeker, kimi satır sallama,
Bu itten dost olmaz, ancak olur dallama.
Ben sana kemik attım, sus artık havlama,
Kırk iki yıl ömrüm, dost bulmaya yetmedi.

Hakim savcısı b'it, dostum yalancı şahit,
Dost olan dostuna, verdiği sözdür ahit.
Ben senin bacını, karını korudum it,
Kırk iki yıl ömrüm, dost bulmaya yetmedi.

İnsan saçını, dost yar görünen ağartır,
Kahpe dost, mert dostun yüreğini sızlatır.
Yüreği yanık olan, yanağı ıslatır,
Kırk iki yıl ömrüm, dost bulmaya yetmedi.

Hakimi savcısı mubaşiri katibi,
Kahpe dostun elbet olur kahpe hatibi.
Cehennemde size, sunulur zakkum dibi,
Kırk iki yıl ömrüm, dost bulmaya yetmedi.

Kul Zeki unut, dost Allah var yetmez mi?
Dünya baki değil, yok olup gitmez mi?
O Allah haksızı, cehenneme itmez mi?
Kırk iki yıl ömrüm, dost bulmaya yetmedi.

ŞAİR YAZAR= ZEKİ GÜNAY