Kırk Bin Duvar Yıkıldı Üstüme1

Darmadağındı yollardaki halimiz,
ruhumuz parça, parçaydı.
Kimsesizliğimiz,
yaz güneşine hasret, toprak örtüsü gibiydi.

San’ki,
bedenimizi taşıyan bir çift ayak tabanıydı,
yollarda yalnız yürüyen.
Nefesimiz son haykırış için, sesimizi zorluyordu.
Burun deliklerimiz, öfke kokuyordu.
Ve,
Kör bıçaklı iki Zebani gibi,
biz birbirimizle kavga etmiştik.
Bu anlaşılamayan veda öncesi,
RUHUNA İYİ BAK DİYORDU …

Bu anlaşılamayan vedasız gidiş öncesi,
bir şeytan çıkmazıydı.
Birbirimizle sadece bir bakışla yok olunuyorduk.
Parça parça gibiydik,
parçalanıyorduk,
ve de,
parçalandık…

Ne garip değil mi bütün hüzün şarkılarında ben,
ama,
bir tek mutluluk şarkısında bile sen yoksun.
Hep benli biz, şarkılar,
hüzün kokuyor nefesler.

Parmaklarım uyuşuyor, bedenimin bir yerlerinde yanma, yanma oluyor.
Yüreğimin sol tarafı sızlıyor, bedenimin sol tarafı tutmuyor.

Kokun hâlâ avuçlarımda,
peçetelerle siliyorum,
peçeteler sen kokuyorsun…
kırk yıl geçti,
KIRK BİN DUVAR YIKILDI ÜSTÜME,
KIRK KAT YERİN DİBİNE GEÇTİM.

Her yerde sen kokuyorsun,
kapı pervazlarında senin izlerin.
Zıkkım sürüyorum avuçlarıma zıkkım oluyorsun sen.
Asi bir yürek bu,
gözlerini camlarda bırakıyor.
Gidiş yollarına bakınıyor,
bakışları bin parçaya bölünüyor,
gözyaşları ile bekleyişleri, asiliğinin belini kırıyor,
mahzun oluyor, asil asil bedbin bakıyor.

SEN ÖLMESEYDİN BENDE,
BEN HALA YANGIN YERİNDE OLACAKTIM DİYOR.
Keşke ben ölseydim de yangın yerleri olmasaydı…

Yanıyor kavaklar,
yanıyor sular.
SULAR GİBİ ATEŞTEN ALEVLER ÇATIRDIYOR.
Ateşten sesler tünüyor duvar diplerine.
Sesler hıçkırıklar yanıyor.

ZIKKIM KOKUYOR HAYAT.

Eyy yar,
SENİN BÖYLE BATAK BATAK KOKMAN AĞRIMA GİDİYOR.

ARTIK UMURUMDA DEĞİL BU HAYAT,
ARTIK UMURSAMIYORUM YAŞAMI, BOŞ VERİYORUM.

Yaşam belki güzel, diyorum. Güzel bir gül, bir diken. Dikensiz tarafından tutmayı bilmek, belki mutlu yaşam.
Ne olur gül be, güldür biraz.
KENDİMİ BİR ZEMBEREK GİBİ KOYVERİYORUM,
Bu yaşam öykü gibi şiir, şiir gibi öykü diyorum

Karanlık bu yollar,
göz gözü gömüyor.
Hayat bir salıncakta sallanan bir çocuk,
yüreği hop hop hopluyor,
bir yalnızımsı çember,
bir boşluk…
GÖZ GÖZÜ ÇIKARIYOR,
CANI YANIYOR AŞKIN.

Ve,
Akasyalar mor mor sarkıyor saçaklarda.

Bir demet menekşe tutuluyor sağ elde.
Gelin olacak kızlar, Papyon takacak gençler bekliyor.
Bir köşelerde, sırası gelecekler bekliyor.
Sevinç şarkıları var dudaklarında…

Hüzün şarkıları başka beldelerdeki ıslık sesleriyle dudaklarda.
Yanan yürekler var bir köşede.
Gelincikler buğday tarlalarını pembe pembe yapıyor,
Bir köşede çeltik tarlalarında batak içinde yürüyen bir çift tabanda taşınan bedenler bekliyor yorgun, kırık dökük.
Bir bastona tutunuyor bilekler,
sesleri boğazlarda düğümlenen sevgi hıçkırışları…

Güneş bir tepenin ardından batmaya çalışıyor ve gün bitiyor sanki.
Yağmur camları oluk oluk yıkıyor,
göz damarları çatırdıyor,
şimşekler çaktırıyor retina tabakası hayatta.
Güneşin doğuşunu bekliyorum.
Güneşin doğuş ışıklarına tutunmayı bekliyorum.
Hayatın güzelliklerine güneş ışıkları ile tutunmayı bekliyorum.
Ve,
KAYBOLAN RUHUMU ARIYORUM,
Beyaz bir atın yelesinde,
Koşarak bana gelişini bekliyorum.
Bir cümle çıkıyor dudaklarımdan,

SENİ SEVİYORUM,
SEVİYORUM ŞİMDİ DAHA ÇOK,

HAYAT…
Hayat diye haykırmak istiyorum, büyük bir hızla düşen şelâlenin sularına
Ve,
KOŞTURUYOR HAYAT BENİ ÇÜRÜK BİR YÜREKLE,
SERSEM BİR BAŞLA,

UÇUK HAYALLER PEŞİNDE.

Elden ne gelir ki
KÖR EDİYOR BU SEVDA BENİ.

Sana ne kadar kızarsam kızayım,
Kadın kutsaldır biliyorsun Dİ’ Mİ?
Senin ismini söylememi,
unutturma bana E’ Mi?
Günün hangi saati olduğunu,
Sen biliyorsun Dİ’ mi?
O saati unutturma bana E’ Mİ.
Çandarlı