Kırk Asır Şiiri - İsmail Paşalı

Seni öylesine çok sevdimki
Unutmaya kıyamadım..
Yediğim ekmekte..
İçtiğim bir yudum suda
Açlığını,susuzluğunu anımsadım..
Sevdiğin her renkte..
Dokunduğun her cisimde
Baktıkça seni hatırladım
Sen benden gidince
Sevmenin,aşkın gücüne inandım
Acımasız bir dünyada..
Sevmediğin,istemediğinle yaşamaya
Uğruna ölecek kadar
Çok sevdiğinden ayrı kalmaya
Mahkum edildim..
Bunun ismine kader
Evet kader söyledim...
Ettiğim her duayı..
Kavuşmak için ettim..
Baktımki duam makbul değil
Sevdiğim,yar dediğim
Yaradanda bana biçilen bir nasip değil
Ağlamaktan...
Derdimi,içime atmak başka
Birşey bulamadım...
Bazen çektiklerim,
İsyan oldu döküldü dilme
Tövbe ettim,yine niyaz ettim rabbime
Seni istedim,kalpten bir nefesle
Bilemezsin..
Ne haldeyim göremezsin...
Başkasının ellerinde,ellerin varken
Gözlerin gözlerine değerken..
Benim yanaklarımdan,sakallarıma süzülen
Asit gibi canımı yakan...
Göz yaşlarımın acısını bilemezsin..
Sen gittin yaa...
Sanki kırkımda değilim
Kırk asır yaşamış,yaşlanmış..
Saçlarım,sakallarım beyazlara boyanmış
Bedenim ruhuma...
Başım boyunuma,ağır bir yükmüş
Sen gidince...
Anladımki yüklerim bana zulümmüş...