Kırışan Çizgiler Şiiri - Altan İlhan Arslan

Ne hudutları var, uyulmuş!
Zir edilen üstünde açılır hendekler.
Her hücrede bir hane, bir yılın özeti,
Bir harap ki sorulmaz o ömre vakıf,
Bir hicr'in cefasıdır, kırışan çizgiler.

Nice sorgunluğa hicvetmez halleri
Nefsinde uluyan gürültülerden
Yüzünün nice suçlara iştirakini
Gizli bir el düşer satırlara
Bir plak gibidir insan kırk beşlik
Sevişsen bilinecek, dövüşsen bilinecek!

Yerinip sokulurum kendime
Dağınıklığıma harap, üzgün ve güçsüz.
Sanıktır aynalarda ki şu yüzüm
Muktedir değilim! Bir çocuk kadar haylaz
Oluşuma dokunan bir gökkuşağı,
Bir vantuz gibi derin uçurumlar,
Bir höykürmedir dışa doğru, kırışan çizgilerim.