Kırıntılar Şiiri - Murat Ergül

Tırnaklarım gümüşlenmez biliyorum
Bu ekmek kırıntısını yerden kaldırıp
Öpüp sonra başıma koyduğumda
Gülerek boşa bunu bana hatırlatma
Gülerek boşa bunu bana

Ekmek çıtır çıtır toplumsa
Bizlerdik saçılmış kırıntılarda

Hep yakarıya kalkan ellerimiz
Uzanmadılar hiç aşağıya?
Yıkayıp yıkayıp kullandığımız
Şu kirli ellerimiz var ya...
Bir kaç kırıntı kaldıysa
Kaldıysa bir kaç kırıntı
Aç tavuklarımız
İçimizde toplamadıysa

İstila gemilerini yakan
Sebillerden ışık akıtan
Siz yamaçlarda dev aynalardınız
Güneşti sizin babanız...

Bir göz alımlık parıltı yok yarına
Bir göz alımlık parıltı
Güneşin çocuklarına

Böyle işte dünya, dünya güzelim
İki kişilik sultanlığımızın
Tacı olur muydun şimdi başımda?
Kalırdın bu ekmek kırıntısı gibi
Pabuçların altında, papuştların!

Ağlama!
Kuzuların pınarları kurur sonra

Atlantik'te kopan bir kasırganın
Ne alıp veremediğim olur
Bizim evlerin çatılarıyla

Göğsüm ağlama duvarın
Ağlama!
Senin için yoruldular
Daha yeni uyudular
Bu yüreği, bu kutsal kenti
Uyandırma

Haydi ver elini gir koluma
Yürüyelim umudun şavkına
Yemyeşil sarmaşıklar zülüflü
O masmavi ufka