Kırıntı nefesler Şiiri - Gürbüz Öztürk

Lanetliyim;
neyi tutarsam elimde
kalıyor.
Gizli bir güçün
yazdığı bir senaryoda
başrolü oynuyorum.
Uğursuzluğun sembolüymüşüm
farketmeyecekmiş,
evrenin yada benim bitişim.
Evrenin kendini yokediş saati
benim ömrümün sonlanmadığı
bir zaman dilimine de gelse,
ya da;
benim ömrümün bitişi
evrenin daha kendini
bitirmediği bir zamana da
denk gelse,
farketmeyecekmiş.
Ensemden,şahdamarımdan
hiç uzak durmayacakmış,
beni lanetleyen güç.
o karakterin taşeronluğunu
her durumda yapacakmışım.
bunun böyle olacağını
anam bilirdi
fakat bana söylemezdi,
benim üzülmemi istemezdi.
ama bende bilirdim bunu
ona bilmiyormuş gibi
davranırdım
'anam üzülmesin'derdim.
lakin anamın beni doğururken
yaşadığı sıkıntıları hissetmiş,
ve yaşlı köy ebesinin
söylediklerini duymuştum.
Yorgun ve pürüzlü sesiyle
'bahtı kara olacak
bu çocuğun kızım' demişti.
Anamın nasıl çöktüğünü
bir ben görmüştüm;
ve yemin etmiştim
iki rol oynamaya.
Şimdi ne zaman anamın
yanına gitsem
hep dünyanın en mutlu insanı
rolünü oynuyorum;
anamın yüzünden anlıyorum
kafasının içindekileri
ve duyuyorum
'şükürler olsun yarabbim
yanılmış bizim köy ebesi'
dediğini.
Ve ben köyümden ayrılırken
bütün acılarımı da alarak yanıma
kaç kereler bağırmışımdır
kaç kereler kıvranmışımdır
kaç kerelerin zaferiyle
o gizli gücün anamı mağlup
edemeyişine çocuklar gibi
sevinmişimdir;
sonra ki zamanlarımı
kırıntı nefeslerle geçireceğimi
bile bile.