Kırıntı Çığlığı Şiiri - Hasan Okursoy

KIRINTI ÇIĞLIĞI

Artık oldum eskici
Çok anarım geçmişi
Ne okkam ne divitim kaldı
Yazamadım çıtlığımdaki yemişi

Dalgın çocukluğumun
Yuvarlanır gelir anısı
Gülümser sarı defter
Günden düşülür darası

Elbet bu günler de geçer
Her yerde duyulur sesi
Demlenir çayı
Çiçekler gibi kokar her yanı

Acı unutulur mu birden
Kapanır mı geçmişimiz?
Sayılır mı kalan günümüz
Kaç ayımız kaç yılımız

Bu yolda azalır ömrümüz
Ne kadar kaldı bilinmez
Güneş düşer akşama
Erişilmez belki sabaha

Git artık yalnızlık
Çok üşüdüm ben
Tenhalaştı sokaklar
Sesimi unuttu değirmen

Bana bıraktın geceyi
Paylaştım acıyı

Her ses her koku
Bir yerlere götürdü beni
Büyüdü içimde
Ağacın gölgesi

Sekip geldi çocukluğum
Boğdu koca suyun sesi

Neler geçti gannöründen
Ağladı bir çocuk
Soludu akşam
Terledi boncuk boncuk
İnerken gün

Kırılmış bir ayna
Yıkılmış sokak
Her gün
Biraz öldüğünü anlar insan
Durulur su
Tarih ne ki!
Sorgular noktası

Akşamı
Böyle serip durma önüme
Her şeyi yırtıp atma
Duyulur her kırıntı çığlığı

Hasan OKURSOY