Kırıntı (Avuntu) Şiiri - Bilgin Aslan

Unutuyorum hiç bilmediğim bir şeyi
Anımsıyor ve susuyorum.
Sonra paylaşıyorum dokunulmaz yalnızlıklarıyla hüznü.
İçten içe eriyor renkler
Boz bir gri ve kaçak bir yalnızlık,
Yağmacı akşamlar,
Sessizlik ve uzaklık,
Kırılan ışık ve gökyüzü.
İçimde kimi taşısam
Eski bir hamal arıyorum yalnızlığa.
Bir yerden başlamalı diyorum
Ve bitiyor her şey.
Akşamdan arınmış bir karanlık sızıyor
Gölgesiz ve siyah.
Emanet hüzünler bırakıyorum
Nöbetçi yalnızlığıma.
Büyüyen ölümler görüyorum
Çaresiz, kapkara.
Gözlerimden utanıyorum
Utanıyorum…