Kırıntı Şiiri - Mizgin Teker

geçerken karanlık tünellerden
ve beklerken
o yolun aydınlık sonunu,
bazı zamanlar olurdu.
yalnızlıkların içimize sinmediği,
iklimlerce uzayan.

gün; şehrin en ıslak, en uzun
ve en ıssız manzarası.
vakitlerden hüzünlü bir akşam,
karanlığıyla baharları sulayan.

gök,
yüzünü yaslardı çekik gözlü kuşlara.
-o kuşlar önünü göremezdi -
kendilerini hiç görememişlerdi,
içtikleri sularda.

ey,
içimi kendine katıp uzayan yollar.
ey,
hep bekleyen buğulu cam.
ey,
bir avuç toprak.
neden en uzaktaki her şey,
hep çok başka?

ya anlatacak bir şey
biriktiremezsem kendimden başka?
savunmasız kaldım,
yardıma kendimi çağırdığım o savaşta.

gülünç karşılasalar da kalbine eğilişini
dünya denen o yassı zamanlarda
şiire eğilir kalbin yavaşça.

ya-vaş-la.

ya da söyle
pencere açıl,
su durul,
yağmur sus,
bulut kırıl ve
yalnızca,
yalnızca bugünü bana bağışla.

sonrasında
her şeyin başkalaşacağına inan,
inanmasan da.

bulutun gözyaşlarını alıp
biriktirmek istedi çocuk,
kapı önündeki çiçekler için.

ve çocuk büyüdü,
kapı önü oldu.
taş oldu, duvar oldu.
direniş çiçeğinin son yaprağı kurudu.

ve çınlayıp durdu unutmak, kulaklarımızda.
sarkaç, son kez vuruyor.
ba-ğış-la.
umudu.