Cengiz Çetik - Kırın Beyninizdeki Kapalı ...

Beyninizdeki kapalı kapıları, kırın da dengeli kırın. Kırılmayacak kapıları kırıp ta dengenizi kaybetmeyin sonra.
Düşünün özgürce, bugününüzü ve yarınınızı. Kendinizi hapsetmeyin bir karış düşünce dünyasına. Düşünen insanlar; iyiyi ve kötüyü fark eder. Yanlışınızda uyanmazsanız; uyandığınız da ağlamaya, sızlanmaya hakkınız olmaz.
Bizler insanız; doğar, büyür ve ölürüz. Bazen ot gibi gelir, harcanır gideriz. Bazen de arı gibi gelir, çalışır üretiriz. Haksızlıkta hakkımızı ararız.
Kimimiz düşünme yoksunuyuz. Önümüzü göremeyiz. Biri elimizden tutsa da bizi götürse karşıya deriz. Elimizi tutana dört elle sarılırız. Elimizi tutanın iyi niyetli mi, kötü niyetli mi olduğunu düşünmeden yürürüz. Bazen yürürken bir çukura atıverirler. Çırpınır dururuz; “kurtarın, çıkarın buradan”, diye.
Hayat aslında bir oyundur. Herkes kendi oyununu oynar. Bazen başrol oynar, kendi oyununda. Bazen de başrolü başkalarına verir, peşinde dolaşır, mutluluk çıkarmaya çalışarak. İşte hayat budur.
Biz insanız. Neden düşünmekten korkarız? Neden başkalarına bağımlı düşünmekten kurtulamayız? Senin düşüncen var, onun düşüncesi var da neden benim düşüncem yok. Bunu sorgulamıyoruz beynimizde. Çünkü çoğumuz, kapatmışız başkalarına; düşünce kapılarını beynimizde. Sonra da ne oldu diye, artçı şoklar yaşıyoruz hayatta.
Her ekonomik sıkıntıda sığınacak bir liman ararız. Bir liman gördüğümüzde dost sanır yanlarına gideriz. Onlarsa bize iş vereceğine, akıl gösterir çoğu zaman; kendi akıllarına bakmadan. “İş var mı? ”, deriz. “Sen getir, biz verelim” der, başından gönderir seni. Sen, yine çıkarsın elleri boş ceplerinde dışarıya. Kötü gününde sırtını dönen insanları iyi niyetle düşünmeye çalışırsın. Ama o, senin iyiliğini düşünerek mi, yoksa başından savmak için mi konuşur bilemezsin çoğu zaman.