Kırın Aynaları Şiiri - Bünyamin Bolat

Kırın aynaları, bütün aynaları kırın
Her defasında yüreğimi param parça eden
Her defasında bana beni hatırlatan
Yaşadıklarımı tokat olup yüzüme çarpan
Af nedir bilmeyen, unutmak nedir bilmeyen aynaları

Geceleri gözümü kapıyor, unutuyorum her şeyi
Kazandıklarımı, kaybettiklerimi
Alacaklarım, vereceklerim
Kinim, nefretim,
Sevdiklerimi unutuyorum sonra, beni sevenleri,
Aşkımı bile unutuyorum.

Hiç bir şey yaşamamış gibi, uyanıyorum sonra
Derin bir oh! Çekiyorum;
Bir an pencereye koşuveriyorum.
Perdeler geriliyor gibi karşıma,
Aldırmıyorum, güneşe hasretçesine,
Kenara itiveriyorum onları

Güneş yüzüme gülümsüyor gibi
Kuş cıvıltılarını işitiyorum sonra
Cıvıltılar arasında güneşin o tatlı ışığı
Tekrar bir oh! Deyivermek geliyor içimden
Bir an işte bu benim, benim hayatım bu diyorum

Uzun sürmüyor
Dönüyorum arkama
Uzun uzun bakıyorum odama
Bu kez eşyalarım farklı bakıyor bana
Bir an irkiliyorum
Yatağım, gardırobum... Sonra aynam

Aynam hepsinden sert duruyor
Yatağımın hemen yanına
Büstünün üstüne kurulmuş gibi
Asilce oturuyor koltuğunda sanki
Ustaca yapıyor bunu hersabah

İki adım sorası karşısındayım
Kaşlarını çatıyor
Çok acımasızca
Kendini saklayamasın diyor sanki
İşte o an gerçekten uyanıyorum

Çocukluk anılarımı sergiliyor karşıma
Sevdiklerimi sora
Üzdüklerimi
Ve en acımasız fotoğraflarımı
Gözlerim doluyor, boğuluyor gibi oluyorum
Karanlıktan korkmuş çocuk gibi,
Atıyorum kendimi yatağa.
Yorganım saklıyor beni.
Yine diyorum açacağım yorganımı
Yine hayal olacak onlar diyorum

Tekrar dönüyorum pencereme.
Bu kez güneş, sertçe bakıyor bana
Sora çığlıklar
Bunlar az önce ki kuşlar,
Meğer bana isyanları imiş; O sesler.

Korkulu, ama kızgın,
Üzgün, ama yine de hırçın,
Dönüyorum aynama.
O her şeyi mahvetmesine rağmen,
Kıs kıs gülüyor sanki bana

O an doluyorum,
İlk gördüğüm şey sandalye
Günlerce yaptığı işkencenin
Hesabını soruyorum ona sanki;

Aynam param parça
Ve ben savaş sorası bitkinliğinde
Yığılıyorum yatağıma...