Kırımsız Bir Ay Işığı

KIRIMSIZ BİR AYIŞIĞI
Semtine uğradığından beri gözlerim
Kırımsız yaşadım ay ışığını sende.
Dolunay,
Şehrin kiremitleri kararmış damı üstünde,
Küskün bir çocuk gibi uyuyordu sanki.
Halbuki kekremsi hüznünü sevmiştim ben gecenin.
Yeni ay,
Kaynağıydı belki de
Bu uykuya isyan, iç çekişlerin.

Yedi koldan yağan sonbahara değildi hüznüm.
Kopan her yaprağa gözyaşı damlatasım var,
Ve bir de çürümüş kütüklere.
Sancıyla gelen ölüm,
Hayat akıtır demiştim de içimden,
Öylece kopup gelmişti hüznüm,
Özgür bir iltifat dolayarak diline,
Bu hiçlik mevsiminden.
Bak şimdi gözyaşım damlıyor, küflenen ayak izlerine.

Işıltın sarmalına almış beni, ah dolunay!
İlerledikçe yerinde sayıyor gibi zaman.
Geldi de geçti çoktan, bilirim;
Taşı gediğine koyma vakti.
Çivisi çıkmış bu ah’lar evreninde,
Kör nefsin zembereğini
Kırmalı, tam da şimdi.
Haddime had katıp biraz,
Kaç aklı kaçık varsa bu alemde,
Bağrı köz, zihni pak kaç sinesi yanık,
Hepsinin sevdasını toplayarak omzumda
Hilale düşmüş bir kuytuda,
Ölüm , hayat, bir de ben,
Dolunayda yıkandık.
Özlemi yakmayacak artık çölleri,
Yeni ay, doğabilir artık.
YUSUF GÖKBAKAN