Kırılmış Geceden Şiiri - Yılmaz Bekaroğlu

Kırılmış geceden sonra unuttum desem, gündüz beni beklediğine kızmazsın, değil mi kalbim?
Yine kırgın bir günümde bekliyorum seni, gelsen olmaz mı?
Ya kırıldığın yere hiç gelme, ya da kırıldığım yerden tut elimden.
Ben hâlâ ilk ıslandığım sözlerindeyim.

Bir gölge gibi geçti yüzün penceremden,
adını anmadan ağladım yine içimden.
Rüzgâr seni getirmiyor artık,
ama ben hâlâ duvarlara sen diye sesleniyorum.

Yalnızlık bir şarkı oldu dilimde,
her notasında senin adın gizli.
Sustum, çünkü söylesem yine kırılırdın,
ve ben sustukça biraz daha eksildim.

Bir umut vardı avuçlarımda eskiden,
şimdi ellerim boş, sadece hatıralar ağır.
Gözlerinle başlardı her sabah,
şimdi doğmayan bir güneş gibi duruyor karşımda.

Zaman bile yoruldu beklemekten,
akreple yelkovan bile küs birbirine.
Her dakika bir eksik, her saat bir yara,
ama kalbim hâlâ seni yazıyor gizlice.

Bazen affetmek isterim seni,
ama sonra hatırlarım sessizliğini.
Bir gülüşünle yıkılmış kalbimi,
bir daha kimse onaramaz bilirim.

Ve eğer bir gün dönersen,
kapımda değil, gözlerimde bulursun beni.
Çünkü ben gitmedim, sadece sessizleştim,
ve hâlâ aynı yerindeyim,
ilk ıslandığım sözlerinde…