Kırılmış Dalım Şiiri - Asya Yıldız

Dayanamam gözyaşlarına,
Silmek isterim.
Ellerim dokunur tenine,
Gözlerim gözlerini hapseder sonsuz zamanda.
Acını hissederim,
Süzülür damarlarımda kanım gibi,
Dolanır bedenimin büyük dolaşımında.
Yaşamıma hükmeder med-cezirlerin.
Kırarım tüm zincirleri,
Açar kafesleri bırakırım tüm kuşları özgürlüklerine.
Doğru yok artık, yanlış yok.
Sevda manasını yitirmiş.
Hüznün dolaştıkça damarlarımda,
Artar titreyişlerim.
Bir ince dal olmuşum koca çınarın gövdesinde;
Soğuklar sarmış dört bir yanımı.
Titriyorum...

Kestiler...
Kanadım yerli yerince.
Süzülen damlaları çekti içine toprak.
Rüzgar esti,
Kurumuş yapraklarla örttü üstünü
Dilinde bir acı ağıt.
İspatı yok artık yaramın.
Kanımı örtbas etmişler.
Kırıklığım gün gibi ortada,
Bir sancı var silip atamadığım içimde.
Miras bırakmışlar sevdamın kalıntıları,
Toprağa gömülüp giderken.
Bir kırık dalım işte.
İşte orada,
Tek bir yaprağı bile olmayan yerdeki dal.
Hep bu kadar büyükmüymüş
Bir zamanlar parçası olduğum çınar?
Hala anımsadığım yeşil yapraklarımın kokusu
Kaç bin asırdır uzak benden?

Gecelerin dilini kesmişler.
Bir zamanlar mehtapla flört ederdi oysa.
Belki beni kıran sevdanın ahıdır,
Gece hiçbir aydınlığa kavuşamaz oldu.
Kaç ışık yılı uzakta bu gün?
Unuttu mu gecesini!
Kolay mıydı bu kadar,
Yüzyıllar boyunca peşinden koştuğu günü terketmek...
Küstüm güne,
Kaç güneş hediye etse de bağışlamayacağım.
Karalarımı giyeli nice oldu, alıştım artık.
Çıkarsam matemi yapışkanlığıyla üzerimden,
çıkarabilsem...
Ah bir de şu kırıklığımı telafi edebilsem.
Tüm çabalar boşa, biliyorum.
Açamaz rengine vurulduğum yapraklarım artık
Mevsim mevsim renk değiştirerek bünyemde;
Gövdem uzaklarda kalmış.
Kökleri uzamaktaymış gün be gün arzuyla,
Bensiz nasıl uzuyorsa.
Bir vurdumduymazlık musallat olmuş olmalı;
Yok, başka açıklaması yok.

Kanım çekildikçe büyüyor iklimlere olan sevgim.
Mevsimleri özler oldum,
İç çekişlerim gövdemi aştı, dağlardan büyük özlemlerim.
Ateşlerim daha kaç orman yakar,
Hangi deniz sözdürebilir beni.
Hüznümü yaşarken kırıldım ben;
Tenine dokununca koptum gövdemden,
Düştüm gözyaşlarımla toprağa...

Örttü üstünü rüzgar
Uzak diyarların yabancı kuru yapraklarıyla,
Görmemem için.
Hissediyorum oysa tüm derinliğinle seni
Karışırken toprağın cansuyuna.
Daha ne kadar zaman geçecek üzerime basıp kırılmışlığımla,
Ne zaman dönüşeceğim seni saran kara toprağa...

Bana kara ağıtlar yakma...
Geliyorum...