Kırılmış Dal Şiiri - Hakan Karaduman

KIRILMIŞ DAL
KIRILMIŞ DAL

neden kırık bir dala emanet ettim ki kırık kanatlarımı?

kırık bir dala konan yavru bir kuş, aslında öksüz bir kedi, barınakta bir aç köpek, çocuklarım ve azıcık ötelenmiş kendim: tünedik.

o dal bizi taşımaz ki…

Neden bir kırık bir dala kondurdun beni hayat

yüküm neden hep doğduğumdan beri ağırdı?

miraslar boyu sırtımda göğsümde bana yüklenmişler,

bir de önemsiz hayatım...

kırık bir dala tünemişsem, hangi yük önce kıracak dalı

son nefesinde dalın

yüklerim değil kırık daldaki ağırlığım,

kırıldığında sadece kanatlarım, kırık kanatlarım

kedilerim, kuşlarım, köpeklerim

nefes alan almayan tüm yaşamları olanca gücüyle çırparım
tüm kanatlarım, kırık kanadım, çırpar çırpar gökyüzüne ulaşırım

birden yerçekimi,

sandığım yersiz çekim,

insan…

yeryüzüne çekilirim

hangi kuytu beni avutur; hangi dibine kadar sigara nefesi

ölüm benle alay eder, hadi bugün de iyisin ama kapında olacağım

…

Bir şahlanış inadına yaşam ve ölüme:

Kendini asil bir şövalye mi sanıyorsun?

Yaşamanın en cesur nefes alanı benim

Tüm hatıraları, tüm yaşanmışlıkları alıp götüreceksin ama

Kurumayan gözyaşlarımı sana vermeyeceğim.

Onlar benim, öncesinde korkusuz ölümüm!

Bak, ben hala çocuğum, hala ayaktayım;

Gedeceksek bana şakalarınla gel

Veya kopacak bir salıncaktan gökyüzüne gideceğiz

De,

Bana yalanlar söyle ölüm, yalanların en güzeline inanırım

Sen en güzelisin;

Yalancı, huzurlu, panikleten en büyük yalancı

Kollarımdan tutma sakın, ben hep tek başıma yürüdüm

Ölüm neymiş ayakta görürüm.

Hakan KARADUMAN