Kırılmaya müsait zamanlar III

3-
Sevgili vazgeçmişliğim...

Ne çok su aktı gitti ömrümüzden,
Ve biz kelebeğin kanat çırpışında bile umudu aradık.
Şimdi akşamlar yorgun,
Sokaklar, levhalar ve kornalarla dolu.
Geceyi hüzün sarıyor
Ve hüzün hiç bu kadar çok heceye ayrılmamıştı.

Kırılmaya müsait zamanlar buluyor insan bazen,
Bazen yastık nemli,
Oda cigara dumanına bulanmış.
Yaşam, soluk bir renge bürünmüş;
Petrol rengi bile canlı kalıyor yanında.
Tüm kelimeler eskidi, sepya oldu.

Boynumdaki ipler gri,
Kaderin çizgileri yaftama kazınmış.
Gözlerimde yorulmuş damlalar,
Dizlerim kan içinde.

Eski defterlerin yırtık sayfalarını kapattım,
Ama suskunluk baki kaldı;
İğreti, yaralı, yamalı...
Bir tren sesi yankılanıyor içimde,
Gidenlerin ardından, paslı raylar misali.

Kim bilir kaç kez çözdüm bu kördüğümü,
Ama ipler yine de boğazımda,
Ve özlem, taş duvarlarımı yıkarken,
Ellerim titrek, çaresiz kendimi taşımaya çalışıyorum.

Gözlerime düşüyor şehrin kaldırımları,
Her adımda biraz daha eksiliyorum,
Uzaklara varmak, kendimden gitmek gibi...

Ve biliyorum ki,
Her şey, baharın ortasında kırgınlıkla çiçek açacak bir gün.

Şubat 2025