Kırılmaya Müsait Zamanlar II

2-
Sevgili tükenmişliğim...
Bir zamanlar kaybolmak isterdim.
Saklambaç oynarken mesela,
Yoktum ben sofrada
Ve fiskosun altında da
Ayaklarımın karnıma çekilişiydi ağlamak
Ve en sessiz biçimde mutlaka..
Bereketin simgesiydi misafir,
Ve yoksunluk dert edilmiyordu bu evde,
Sofradan kimse aç kalkmadığı sürece...

Babam bazen erken geldi miydi işten,
O gün evin her yeri şendi.
Benim bir oyuncak arabamın olmadığı,
Ve yoksulluğun bizi törpülediği zamanlardı.
Bir keman sesinin acı tonuydu yaşamak...
Kız kardeşimin bir oyuncak bebeğe heves etmesi..
Babamın gücünün yetmemesi...
Kalbim kül olmuştu sevgili yalnızlığım.

Bir kış sabahı uyanırdım,
Bir pazar günü televizyonda Tom ve Jerry'i izlerdim..
Ve ömrümün en uzun ömrün en kısa günü olurdu,
Evde bir şey yapmaya başka vakit olmayınca...
Tom ve Jerry bütün gün oynasa
Niye yakınalım canım...

Zamanın ağır aksak geçtiği yıllardı,
Çayımızın koyu ve demli sohbetlerin,
Ahenkle dans ettiği yıllardı.
Ben koybolmak için olağanca gücümle,
Çocukluğumun eski çizgileri üstünde
Yürümek isterdim ileri yıllara,
Ve ben bir yolunu bulup büyümüştüm artık..
Geçtiğim tüm yılları,
Sevdiğim tüm arkadaşları,
Çocukluğumu, en çok ta çocukluğumu,
Kaybetmiştim artık, ve geçmiş adına söz bitmişti,
Ben şehrin tenha ücralarında,
Yalpalanıyorum bir yaprak misali sokaklarda,

Sevgili tükenmişliğim
Artık ne çayımız koyu, ne sohbetler demli.
Hem fiskosun altına da sığmıyor yüreğim...
Şimdi saklambaç oynarsam,
Lütfen kimse bulmasın beni...

Şubat 2020