Kırılmaya Müsait Zamanlar I

1-
Sevgili yalnızlığım..
Kaç milyon kez ölünürse işte o kadar öldüm.
İncecik bir papatya gibi yalnız,
Kocaman yaraları olan..
Söküğünü, kendinden başka dikecek terzisi olmayan,
Ve bir mezarlık ürkütücülüğünde,
Yani sürekli soğuk olan,
Hep geçmiş eklerinde kalmış,
Bir şehrin, yalnız ücralarındayım.

Hatırlıyorum çocuktum,
Bir parke taşının, mahalleye gelme sevincini,
Paçaları sürekli çamurlu bir çocuğun
Okul sıralarında, uyuklarken yakalandığı,
Önlüğünün düğmeleri en baştan yanlış iliklenmiş olması dışında sanki her şeyin doğruymuş gibi gösterildiği yıllardı...

Bir vazomuz yoktu kırılmaya müsait,
Evimizde çiçekler saksılara ekilirdi.
Ve benim evcil yalnızlıklarım vardı,
Çok susmaklı bir konuşmanın,
Perçeminden tutup zamanın,
Gözlerine mil çekesim vardı
Her şeye sahip Alinin...
Mesela topu, ipi, oyuncakları,
Benim ise üşüyordu ellerim,
Odun sobasının yanı başında.
Mahallede birinin bir patlak topu olurdu bazen,
Ama yetmezdi akşam ezanına kadar olan vakit oyun oynamaya.
Benim adım acıyla aynı anda anılırdı..
Babamın duvara tutturduğu bir çiviye aslıydı ceketi,
Ve annemin sesiydi Bulgur pilavının neşesi.
Bizim sevmeye vaktimiz olmadı.
Sokakta yalın ayak futbol oynadığımız vakitler hariç.
Yoksa niye sevmesin insanlar birbirini,
Babamın işten geriye vakti olsa,
Mutlaka oğlum diye sarardı canım.
Bizim kırılmaya müsait yüreklerimiz vardı..

Ocak 2020