Kırılmaya Müsait Olmayan Zamanlar II

Hâlâ vakit bulamıyorum kırılmaya.
Kendine bile geç kalmış bir adamım artık.
Ne ağlamaya yerim var,
Ne susmaya hakkım kalmış.
Duman kokusu sinmiş duvarlara,
Ve ben hangi duvara yaslansam içime çöküyor şehir.
Göz kapaklarımda biriken yorgunluk,
Şimdi bütün bir şehri uykusuz bırakıyor.

Aynı sokağın kaldırımları altında eziliyorum,
Bildiğim taşlar,
Saklambaç oynadığım köşe,
Şimdi her adımda biraz daha gömüyor beni kendime.
Gri bir perdenin ardından bakıyor gibi yaşıyorum,
Sokaklar hep aynı,
Üşüyen merhabalar var havada,
Ve kavimsiz elvedalar..
Her şey yarım kalmış bir niyet gibi duruyor önümde,
İçimden geçmiyor hiçbir yere varmak.

Duvardaki eski takvimin arkasına sakladığım çocukluk fotoğrafı
Artık kimseye benzemiyor.
Sokaktan geçen metal soğuk sabahlar
Omzuma birikiyor,
Ve ben en çok kendime üşüyorum.

Zamanın bile unuttuğu saatlerde yaşıyorum,
Acıya bile sıra gelmiyor bazen.
Çünkü bu şehirde,
Kafamın içinde saatler çınlıyor.
Şimdi hiçbir şeyin tamiriyle uğraşmıyorum artık,
Çünkü kırılmadım sadece dağılacak vaktim yoktu.
Ne düşecek kadar yüksekteyim,
Ne kalkacak kadar dipte.
Sadece — oradayım… zamanın bile uğramadığı bir biçimde.
Hoşçakal..

Haziran 2025