Kırılmamış Camlar Şiiri - Haydar Güner

Sokaklardan geçerken
Adını bilmediğim bir serçeye denk geliyorum
Hep aynı saatte, aynı direğin ucunda
Bilmiyorum neden
Ama bana benzediğini çok hissediyorum

Yalnızlık değil bu
Bir tür eksiklik belki
Kırılmış bir şeyin
Kırılmamış gibi durması
Gözle görülmeyen bir çatlak
Sesle duyulmayan bir sızı
Yani, anlatılmayan,
anlatılamayan bir hikâye

İnsan bazen unuttuğu şeyi hatırlamaz
Ama hatırlamaktan korktuğu şeyi de
Unutmuş gibi yapar
Ben
İkinciyi seçtim

Artık ses duymuyorum geceleri
Telefon çalmaz
Ayakkabı sesi yok
Camdan bakmak yok
Zaten perdeleri indiriyorum her akşam
Kendimden başka kimse geçmesin diye sokaktan

Bir rüya gördüm geçen
Kendi evime yabancı gibiydim
Kapıyı açtım
Biri vardı içeride
Yüzü senin değil
Ama yokluğu senin gibi bakıyordu

Hiçbir aynaya tam bakamıyorum
Çünkü ne zaman kendime baksam
Bir başkasını hatırlıyorum
Ve o başkası
Hiç kimse değil
Ama herkes kadar tanıdık

İşte böyle…
Söylenecek söz yok
Çünkü kelime yok
Çünkü ses yok
Çünkü sen yoksun
Ama ben hâlâ varmışsın gibi davranıyorum
Ve bu
En büyük yorgunluk