Kırılmalar Şiiri - Nevin Akbulut

Anla işte yaralıyım…
Kanatmaya kalkma beni!
Bir çok yerimden değil, tek yerimden kanarım.
Tek yerim öldürür tüm benliğimi,
Tek ölürüm…

Kanatmasaydın beni bu kadar,
Yaralı olmazdım! ..

.

Gölgem bile terk etmişken beni,
Hadi durma ikiye böl beni.
En fazla o zaman kırılırım
İkiye bölünür belki sensizliğim,
Tek kırılırım..

Odamda içi boş sesler yankılanıyor,
En çok sesini özledim ben
Bir gürültü yap, bir ses ver sesime,
Kendi çığlığımdan başka yankı yok
Sesinin gürültüsünü duyur kulaklarıma…

En çok odam boş kaldı,
Sensiz, Sesinsiz duvarlar…

Hiç mi yorulmayacaksın, eksiltmekten beni?
Beni eksiltirken, kendine tamamlanabiliyor musun?
Sen en iyisi keskin bir bıçak al eline,
Yüreğimin tam ortasından kes, kanasın.
Yüreğim olmadan biliyorum, daha iyi yaşarım! ...

Bir serap, bir hayal meyal her şey,
Gelişin gibi anlık mesafe.
Gidişlerin hep asır, hiç geçmiyor.
Biliyorum, geçmeyecek,
Ben vazgeçsem de, Sen vazgeçmiyorsun! ...

Kır beni, en çok seni seven yerimden kır!
Çünkü en çok orası zayıftır..

(Yirmi-Beş-Nisan-İkiBinOnİki*10:30)