Kırılan kalp değildi bir tek,
Gökyüzüne uğrun yolladığım,
Adından ibaret duam kırıldı...
Sana çıkan onca söz,
Kalem kırıldı,
Kelam kırıldı,
Selam kırıldı...
Sevgilim, bir günün ortası şimdi
Taşıtlar hızla gelip geçiyor, her yer kalabalık,
Ben seni düşünüyorum bir bodrum kahvesinde
Uzat bana uzat ellerini
İzinli askerler görüyorum, kırıtarak yürüyen işçi kızlar
İstanbul her günkü yaşantısı içinde, uğultulu,
Devamını Oku
Taşıtlar hızla gelip geçiyor, her yer kalabalık,
Ben seni düşünüyorum bir bodrum kahvesinde
Uzat bana uzat ellerini
İzinli askerler görüyorum, kırıtarak yürüyen işçi kızlar
İstanbul her günkü yaşantısı içinde, uğultulu,
Yalnızlık aşığın kaderi belki...
Kırmak en çok maşuka yakışmadı... Teşekkürler Halit bey...
"Kalp kırılınca" verilen bütün çekler karşılıksız çıkmaya başlar.
Taraflar yalnızlaşır.
Sert yalnızlık nöbetlerini katlanılır kılan sabır, kavuşma ve randevu beklentilerinden doğar.
Güzel şiirinizi beğeni ile okudum.
Halit Korkmaz
Naçiz
Yalnızlık aşığın kaderi belki...
Kırmak en çok maşuka yakışmadı... Teşekkürler Halit bey...
Bu şiir ile ilgili 2 tane yorum bulunmakta