Oysa ne meyve tohumları vardı dallarımda...
Her gelen kırmaktan korktuğunu söyledi
Ama en çok kıran da onlar oldu.
O kadar kırıldım o kadar geriye sardım ki varoluşumu
Ne kök salabildim ne de meyve verebildim
Yaralarımı sarmaya çalışmaktan.
Tam iyileşip yüzümü güneşe döndüğümde ise
İstanbul bana hep seni hatırlatıyor.
Çünkü onun gözleri de en az seninki kadar yeşil.
Hala, gülümseyen bir lale gibi
bana sürgününü gönderiyorsun
dört yanı çevrili bir kale gibi
Devamını Oku
Çünkü onun gözleri de en az seninki kadar yeşil.
Hala, gülümseyen bir lale gibi
bana sürgününü gönderiyorsun
dört yanı çevrili bir kale gibi
Yüreğinize sağlık şiiriniz anlam dolu mısralarınız için kaleminizi candan kutlarım başarılarınızın devamını diliyorum.Saygı ve sevgilerimle.Ant
Tam iyileşip yüzümü güneşe döndüğümde ise
Arkadaki dallarımın kırılma sesi başlıyordu.
Sen duymuyordun
Çünkü rüzgar yapraklarımla sevişiyordu.
Ve onun sesi daha dinlenesi geliyordu
Her kırılan dal küçültüyordu beni
Daha az yer kaplıyordum gönlünde.
Ve sen artık ne görüyordun ne de dinliyordun
Ve böylece ben ilk tohuma kaçıyordum
Kuruyarak, içten içe çürüyerek.
Başka bir baharda tekrar varolmak için sessizce bekleyerek.
değerli şair..e..hayatın neler getirip neler götüreceği belli olmaz..her gün yeni bir umuttur...yeterki sen umudunu yeşil tut....sevgi ve saygılar...
Bu şiir ile ilgili 2 tane yorum bulunmakta