Oysa ne meyve tohumları vardı dallarımda...
Her gelen kırmaktan korktuğunu söyledi
Ama en çok kıran da onlar oldu.
O kadar kırıldım o kadar geriye sardım ki varoluşumu
Ne kök salabildim ne de meyve verebildim
Yaralarımı sarmaya çalışmaktan.
Tam iyileşip yüzümü güneşe döndüğümde ise
Arkadaki dallarımın kırılma sesi başlıyordu.
Sen duymuyordun
Çünkü rüzgar yapraklarımla sevişiyordu.
Ve onun sesi daha dinlenesi geliyordu
Her kırılan dal küçültüyordu beni
Daha az yer kaplıyordum gönlünde.
Ve sen artık ne görüyordun ne de dinliyordun
Ve böylece ben ilk tohuma kaçıyordum
Kuruyarak, içten içe çürüyerek.
Başka bir baharda tekrar varolmak için sessizce bekleyerek.
Ne sen anlayabiliyordun bunu ne de diğerleri
Ben öylece sessizliğin içinde
Hiç olarak devam ediyordum hayata.
Kayıt Tarihi : 17.7.2014 01:40:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Arkadaki dallarımın kırılma sesi başlıyordu.
Sen duymuyordun
Çünkü rüzgar yapraklarımla sevişiyordu.
Ve onun sesi daha dinlenesi geliyordu
Her kırılan dal küçültüyordu beni
Daha az yer kaplıyordum gönlünde.
Ve sen artık ne görüyordun ne de dinliyordun
Ve böylece ben ilk tohuma kaçıyordum
Kuruyarak, içten içe çürüyerek.
Başka bir baharda tekrar varolmak için sessizce bekleyerek.
değerli şair..e..hayatın neler getirip neler götüreceği belli olmaz..her gün yeni bir umuttur...yeterki sen umudunu yeşil tut....sevgi ve saygılar...
TÜM YORUMLAR (2)