Kırılmak Şiiri - Önder Karaçay

Derviş ‘Gönül taşla kırılmaz’
Ya ‘söz’ tonuyla ya da ‘tavır/davranış’ ile kırılır demiş

Gözleri yaşla dolsa bile insanın gözünde yaşar yaşlanan

Susturamaz ki kimse kelimeleri
Kalbi dolu dolu olanın mazur görmek gerekir esaretini

Sükûttan öte söz yoktur, duymak aşktır insanın yüreğindeki sessiz sözü

Sözle besliyorlar insanları, sadakaya muhtaçlığı sözle besliyorlar
Oysa insanın ekmeğe muhtaçlığı kadar onurlu yaşamaya ihtiyacı var

Söz karın ve duygu doyurmuyor ki!

Yaşamdan ve insanlardan kırıldıkları için kaçanlar, bir tek kendilerinden kaçamazlar

Yaşama tutunmaktır aşk, uzat yüreğini!

Bizi yaşamda tutan, yaşama bakış açımızdır

İnsanlar kırıldıklarında ve kandırıldıklarında değişirler
Çünkü yaşadıklarını bir daha yaşamak istemezler

İyi biri olmaya ve temiz kalmaya çabalarken kırılır insan

Kırılmayı bilen, kırmaktan korkar

Kalp kırmaya bir söz bile yeter
Tecrübe etmeye kalkma
Kırgın bir insanın kalbini tamir etmeye ne bir söz, ne bir özür ne de bir ömür yeter

Yumurta taşa değse de, taş yumurtanın üzerine düşse de, kırılan bellidir

……/kırılan hep narindir

Kırılanın dili nara, yüreği kabuklu yara
Söz dönüp dolaşıp o yaraya dokundukça insana iğne gibi batar