Kırılma Şiiri - Ahmet Hamdi Ceylan

Yolun ortasında durdum,
Sağım kayalık, çözüm uçurum.
Ne bir iz var geçmişte,
Ne bir çağrı gelecekte.

Ayaklarım yerden kesiliyor,
Hafiflik mi bu, yoksa yıkılmanın ilk sancısı mı?
Rüzgâr yüzüme çarparken
Sormuyorum artık “neden” diye.

Kırılma, tam da burada başlıyor.
Bir an, bir nefes, bir bakış…
Zaman, duvarlardan sıçrayan gölgeler gibi
Üzerime çöküyor.

Her şey bir fısıltıya dönüşüyor:
Kendi adımı bile unuttuğum bir sessizlik.
Belki bu da bir yolculuktur,
Hedefsiz, pusulasız, ama durmadan.

Şimdi, bakışlarına kapılıyorum.
Her şey aynı: uçurum, kayalık ve rüzgar.
Ama artık korkmuyorum.
Düşüş bazen yağıştır; yeter ki kendini bırak.