Kırılıyordum Şiiri - Gencay Coşkun

Yerim bambaşkaydı
Ellerim
Kollarım bağlıydı
Bir pamuk ipliğindeydim
Doğal düzeni koruyan
Gamzet kabadayı
Koparıverdi dallarımı
Budaklarımı
Güne bakan
Gözler vardı
Gözlerimde
İçimi ısıtırdı
Bembeyaz tonlu kışlarda

Bu karda
Bu soğukta
Yürümek bile zorken
Hep koşmak zorundaydım
Karda dallara
Takılmakla
Aynı şeydi
Gamzetlerle uğraşmak
Doğru yanlış delisi insanlardı
Kendileri haricinde
Herkesle uğraşırlardı
Bu gamzetlerde
Yeminlen pipet kadar
Akıl yoktu
Ama kımıl kadar zararlıydı
Geldi mi gönlün ekinlerine
Kökünü kurutup atardı
İçimde bir sıkıntı vardı
Çok geçirtmediler
Artık dışımda da bir sıkıntı vardı

Güle oynaya geçerdi zaman
Zaman zaman olalı
Böyle güzel anlar
Yaşamamıştı ki
Ki li geçmiş zamanlar olmuştu
Fırtına bahçelerinde
Ortaklıkta kırılacak çok gönül vardı
Birini feda etmek gerekecekti

Fırtına bilinenden çok ağırdı
En sümüklü gamzetti
Kendini bilmeyen
Bizi bildiğini sanıp
Kan kusan
Psikolojik dengesi bozuktu
Benimkine de bozacaktı
Belki de kırarken bozdu
Elin düşünden sanan neydi
Be insafsız
Ellerinde kırdığın
Benim yüreğimdi
Benden günah gitti deyip
Günah işleyen
Yaratıkların
Topunun köküne kibrit suyu
Dökülsün
Merhem yerine
Zakkum çiçekleri
Zıkkımda olur
Ellerinde kırdıkları yüreklerde
İz kalacak elbette
Yandıkları ateşe
Yakıt olmak bile
Az bu kendini beğenmişlere

Kırılıyordum
Sesim çıkmıyordu
Sesi çıksaydı
Sevenlerim
Sevdiklerim
Yıpranacaktı

Kırılıyordum
Kıran beş para etmezdi
İndirimli satışa koysam
Yüzüne bakan olmazdı
Yangın en son bile kurtarılmayacak
Kadar değersizdi
Açtığı yangın
Daha yüreğimde sönmedi

Bu karda
Bu soğukta
Yürek yangınları
Biraz olsun bile
Isıtmıyordu geleceği
İnce buz tabakasıydım
Su birikintilerinde
Hayatı kaldıramıyor
Kırılıyordum