Kırılış Şiiri - Nurettin Özdemir

I

Nerden estiği bilinmeyen rüzgar,
Hoyratça savurdu yapraklarımı.
Dallarımı büküp büküp bıraktı;
Çatırtısız, acısız, acımasız...
Demek körpe dalların kırılışı böyle.

II

Nerden estiği bilinmeyen rüzgar,
Ne varsa alıp götürdü güzellikten yana.
Tutup getirdi bir yerlerden yalnızlığı;
Yüreğimin yorgunluğuna bakmadan,
Geçirip oturttu baş köşeye.
Demek eski kalelerin alınışı böyle.

III

Nerden estiği bilinmeyen rüzgar,
Güllerin açmasını beklemeden,
Ansızın kavurdu tomurcukları.
Sonra acı parıltısında kaybolup gitti;
Beş oktavdan yükselen bir sesle,
Ayrılık şarkılarımı söyleye söyleye.
Demek hüzünlerin gelişi böyle.