Kırılgan Ufuk, Kırılgan Sen

Sen, anlamın en ince çatlağı,
Varlığın kıyısında asılı duran bir çizgi.
Tenin, hiç bilmediğim bir dilde yazılmış,
Sadece parmak uçlarımla okuyabildiğim bir manifesto.

Gözlerin, bir süreksizlik;
Okyanusun kendi içine devrildiği an.
Bir bakışında saklıdır tüm ihtimaller,
Ve her seferinde başka bir evrende bulurum kendimi.

Ellerin, sessiz bir fırtınayı taşır,
Dokunduğu her şeyi eğip bükerek.
O dokunuş, öyle ince ki,
Kendi içimdeki karanlığa ışık düşürür.

Adın, kelimelerin reddettiği bir ses,
Sessizlikle yarışan bir yankı.
Sana uzanmak, kendi varlığımı aşmaktır,
Ve sevmek, bu sonsuzluğun ağırlığını taşımaktır.

Sen, aklın dokunamadığı bir hayal,
Ve ben, o hayali gerçekleştirmek için çırpınan bir yokluk.