Kırılgan Şiirler Şiiri - Kimsesiz Şiirler

Hassastır şiirler, çabuk kırılırlar.
Fedakardır şiirler, bütün yükü sırtlarında taşırlar.
Kimseye yük olmadan.
Naiftir şiirler, kırmazlar kimseyi, kırılsalar bile.
Üzgündür şiirler, her bir hikayede, ayrı ayrı, yara alırlar.
Hoş birer sohbettir şiirler, gerçek şairlerin, anlamlı mısralarında.
Ama, yeri geldiğinde, serttir şiirler.
Esirgemezler lafını, kırar geçerler herşeyi.
Bazen, kafa tutar krallıklara, arada
İğneli fıçıya atar hanedanları.
Sırf, bu yüzden sürgündür şiirler.
Sığmazlar hiç bir diyara, hatta kâinata.
Yinede, bildiğinden şaşmazlar.
Burnunun dikine giderler.
İsyankâr kafiyeler de.
Yalan söylemez şiirler.
Bu yüzden, kovulurlar, dokuz köyün, dokuzundan.
Arsızdır şiirler, seslenirler onuncu köyün yamacından.
Bazen özgürdür, kâh, koca bir okyanusta, kâh, semada bir yıldızın koynunda.
Bazende köledir şiirler, amansız bir sevdanın,
Hun edilen dağında.
Bazende zincire vurulur, kavrulmuş, kızgın kumların arasında.
Şiiri tarif etmek zordur, ölüm kokan dört kıtada.
Şiiri yazmak mümkün değil, taki, o kalemine bulaşmadan.
Şiir yazmak için, şair olmak gerekmiyor azizim.
Kalemine aşık olman, hikayene sahip çıkman yeter.
İşte bu kadar da sadıktır şiirler.
Şairine ve hikayelerine.